Εν αναμονή των αποτελεσμάτων για τις βάσεις εισαγωγής στις ανώτατες σχολές, ζητήσαμε από δύο εκ των επιτυχόντων του σχολείου μας να μας περιγράψουν την προσπάθειά τους. Τα παιδιά δέχθηκαν με μεγάλη χαρά και με γλαφυρό τρόπο μας εξηγούν το μυστικό της επιτυχίας τους
Ο Ορφέας Ηλιάδης-Σιβρής είναι ο μαθητής του σχολείου μας με την καλύτερη βαθμολογία. Συγκέντρωσε 18450 μόρια και βρίσκεται ένα βήμα πριν το Τμήμα Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του ΕΚΠΑ.
Παιδί χαμηλών τόνων, μεθοδικός στο διάβασμά του και προσηλωμένος στον στόχο του, ο Ορφέας μας έκανε υπερήφανους με την επίδοσή του.
Ας δούμε πως περιγράφει την εμπειρία του:
“Πανελλήνιες. Σίγουρα μια πρόκληση αλλά και μια ευκαιρία. Γιατί ευκαιρία; Γιατί μας δίνεται η δυνατότητα να θέσουμε έναν στόχο για την ζωή μας και να δουλέψουμε όσο χρειαστεί για να τον πετύχουμε.
Αυτό πιστεύω είναι το σημαντικότερο εφόδιο που παρέχουν οι εξετάσεις αυτές, σημαντικότερο και από τις γνώσεις που αποκτήσαμε κατά την διάρκεια της χρονιάς.
Η επιτυχία στις πανελλήνιες εξαρτάται κατά βάση από την αυτοπειθαρχία του καθενός και θεωρώ ότι οποιοσδήποτε μπορεί να πετύχει τον στόχο του αρκεί να καταβάλλει τον απαραίτητο κόπο και χρόνο.
Σημαντικό είναι να μην συγκρίνουμε την προσπάθεια μας με αυτή των άλλων και να εστιάζουμε αποκλειστικά στην δικής μας δουλειά και τους δικούς μας στόχους. Εύχομαι καλή επιτυχία στα παιδιά που δίνουν του χρόνου και ευχαριστώ όλους όσους μας στήριζαν την περασμένη χρονιά.”
Η Στέλλα Ψαρρού, κατάφερε να συγκεντρώσει 18050 μόρια και «φλερτάρει» με την Νομική Αθήνας.
Σημαιοφόρος του σχολείου μας την τελευταία χρονιά και αριστούχος σε όλη τη διάρκεια της μαθητικής της ζωής, η Στέλλα είναι βέβαιο πως θα εξελιχθεί σε μία εξαιρετική νομικό κρατώντας την οικογενειακή παράδοση.
Ας διαβάσουμε το πολύ ενδιαφέρον κείμενό της:
“Προτού διαβάσετε το παρακάτω κείμενο, θεωρώ ότι μια διευκρίνιση είναι αναγκαία: δεν έγραψα ούτε αυτά που <<έπρεπε>> ούτε έχοντας το άγχος μήπως βγω <<εκτός θέματος>>. Σε αντίθεση με τον τυποποιημένο λόγο που αναγκαζόμουν να επιλέξω στις πανελλήνιες, αποφάσισα για πρώτη φορά να γράψω όπως πραγματικά θέλω.
Καταρχάς ας αρχίσουμε από τα βασικά. Ονομάζομαι Στέλλα Ψαρρού και μόλις αποφοίτησα από το 2ο Λύκειο Βούλας, έχοντας δώσει πανελλήνιες με στόχο να ασχοληθώ με την νομική. Πριν λίγες μέρες λοιπόν μου δόθηκε η ευκαιρία να μοιραστώ μερικές σκέψεις μου για το πώς υλοποίησα τον προαναφερόμενο στόχο και χωρίς ενδοιασμούς δέχτηκα.
Όσοι με ξέρουν καλά, γνωρίζουν ότι δε βάζω γλώσσα μέσα! Τώρα βέβαια είναι από τις λίγες φορές που δεν μπορώ να βρω λέξεις για να περιγράψω μια τόσο γλυκόπικρη (με έμφαση στο πρώτο συνθετικό της λέξης) εμπειρία, όπως αυτή των πανελληνίων. Θα προσπαθήσω, όμως, να εξηγήσω συνοπτικά αυτή την περιπέτεια μέσα από μια παρομοίωση.
Ας φανταστούμε ότι εγώ μαζί με τους συμμαθητές και φίλους μου, τους δασκάλους και την οικογένειά μου αποτελούμε μια ομολογουμένως περίεργη ομάδα ποδοσφαίρου. Οι δάσκαλοι είναι οι προπονητές μου, οι συμμαθητές αποτελούν τους συμπαίχτες μου και η οικογένεια μου διαδραματίζει τον ρόλο των οπαδών. Οι προπονήσεις ήταν απαιτητικές, η ομάδα αποφασισμένη και οι οπαδοί πιστοί από την αρχή ως το τέλος. Κατά την διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου, ως ομάδα σημειώναμε αρκετές νίκες, χωρίς να εκλείπουν οι σοβαρές ήττες, καθώς και οι ψυχικοί και σωματικοί τραυματισμοί. Παρά τις αναμφισβήτητες δυσκολίες, διακριθήκαμε στα τελικά. Καθώς πλησίαζε αυτός ο αγώνας για τον οποίο προπονούμασταν χρόνια, η ένταση μεγάλωνε, το άγχος άγγιζε το κόκκινο και οι αντοχές μας εξασθενούσαν. Τελικά οι κόποι μας ανταμείφθηκαν και αναδειχθήκαμε νικητές.
Τώρα, βέβαια, αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι η <<νίκη>> δεν περιορίζεται μόνο στο γεγονός ότι μπήκα στο πανεπιστήμιο που ήθελα. Αντιθέτως, η νίκη είναι πολύ πιο σπουδαία από αυτό που φανταζόμουν: βρήκα ανθρώπους που πίστεψαν σε εμένα σε στιγμές που ούτε η ίδια μπορούσα να πιστέψω, που με στήριξαν ακόμα και όταν δεν είχα τις αντοχές να συνεχίσω την προσπάθειά μου και που <<αγωνίστηκαν>> μαζί μου ως το τέλος. Αυτό θα πει ουσιαστική και πραγματική νίκη.”
